Yüzüm yok atam….

Atam, Bu gün, seni yazmak isterdim. Sana duyduğum özlemi, minneti yazmak isterdim. Şu an, özgür bir kadın olarak, fikirlerimi yazabiliyorsam; Toplum içerisinde, değer görebiliyorsam, Kızımın, aşağılanmayacağının rahatlığını hissedebiliyorsam, Eşim dahi olsa, başkasına muhtaç olmadan, kendi ihtiyaçlarımı giderebileceğim, ekonomik özgürlüğe sahipsem, Hepsinden öte, üreten bir insan olmanın gururunu yaşayabiliyorsam, İstersem, ülke yönetiminde, yerimi alabileceğim haklara sahipsem, Senin sayende. O yüzden, bu gün, sana olan minnetimi, bir kez daha dile getirerek seni anmak isterdim. Ama, yüzüm yok. Kölelikten kurtardığın kadınların, tekrar, kölelik koşullarına dönecekleri bir sistemi savundukları bir ülkede, sana yazmaya, seni yazmaya yüzüm yok. Hele ki, okuma hakkını bile senin sayende almış kadınların, Senin sayende, meclis kürsüsünden konuşabilen kadınların, Sayende elde ettikleri mevkileri kullanarak seni kötülemeleri ve sana “faşist” demeleri, ağırıma gidiyor. Ama , toplum bu hale gelene kadar, uyuduğum ve fark etmediğim için, sana yazmaya yüzüm yok. Öğretmendim. Eğitmendim. On binlerce çocuğu eğittim. Ama, önce eğitimin, sonra da Cumhuriyetin, altının oyulduğunu göremedim. Çocuklara, onlarca, değerli bilgi aktardım da, en değerli bilginin, insan onuru olduğunu öğretmeyi,  es geçmişim. Şimdilerde, gençler onurlarını, üç kuruşa, özgürlükleri pahasına, kurduğun Cumhuriyet pahasına, satar duruma gelmiş. İşte ben, bunu göremediğim, ve çocuklara, onurlarını korumayı öğretemediğim, için, sana yazacak yüzüm yok. Bazılarının, seni, anlamadıklarını düşünüyordum. Anlarlarsa, her şey düzelir diye ümit ediyordum. Meğerse, herkes anlamış. Anlayıp, değerlerine sahip çıkanlar kadar, anladıklarından ürküp, senin ismine bile tahammül edemeyen hainler de varmış. Senin, ulusun için, tarihin karanlıklarına gömdüklerinin, tohumları, dedelerinin, öcünü almak için, kurduğun, Cumhuriyeti yıkıp, seni, sonsuza dek unutturmaya çalışıyormuş. Bu hainler, bizim yetiştir(eme)diğimiz nesiller olduğu için, sana yazacak yüzüm yok. Meğer hepsi, hesaplı, kitaplıymış. Ama, hesap edemedikleri şu ki; sen, 1 paket makarna, birkaç tom kömürle sevdirmedin kendini. Sen, bu milleti, iş ile, aş ile, korkutarak bağlamadın kendine. Ayak oyunları ile, zorla adından söz ettirmedin. Halkın malını, satmadın, çalmadın. Tam aksine, halkın sana minnet borcu ile hediye ettiklerini de halkına bağışladın. O yüzden, halkın seni, gönlüne yazdı. Seni, yaptıklarınla yaşattı. O yüzden, seni, unutturup, yok etmeye, hiç birinin gücü yetmeyecek. Bir gün, gelecek, yanlışa düşüp, sana ihanet edenler de, bağımsızlığı, demokrasiyi özleyip geri  dönecek. Belki uzun sürecek, belki çok zorluklar çekeceğiz, ama o günler gelecek. Buna inanıyorum. Ülke bu durumdayken, sana, rahat uyu Atam, diyecek yüzüm yok belki Ama ben seni , rahmet, özlem ve minnetle anıyorum. Ruhun Şad olsun Atam.